Boek recensie: 2C

Titel: 2C   |   Auteur: Mirjam Mous   |

Uitgever: Unieboek Het Spectrum   |   Bladzijden: 304   |

Beoordeling: 4,5 / 5   |   Goodreads   |   Hebban   |

Werkweek naar de Ardennen

De kinderen van klas 2c gaan op werkweek naar de Ardennen. Alleen wordt deze werkweek ineens verstoord door een vreemd sms'je. Valentijn is de eerste die een sms'je kreeg, maar hij dacht dat die van de pestkoppen kwam uit zijn klas, dus hij stopt zij telefoon gewoon weg, en negeert het bericht. Maar niet veel later krijgen ook de andere leerlingen van de klas een sms'je, ze moeten een dvd afspelen. Volgens de dvd is er een bom aan boord! Niemand kon de bus nog in of uit, omdat de bom dan zou ontploffen, zolang ze luisterden zou er niemand gewond raken.

Mijn mening

Dit boek speelt zich in het heden af, maar er zijn een hele hoop flashbacks. Hierdoor leer je de personages heel goed kennen. Je leest dat ze allemaal wel problemen hebben, en door deze problemen krijgen ze allemaal ook een motief om de bom in de bus te hebben geplaatst. Daardoor ging het boek steeds: 'Die heeft het gedaan! Oh nee.. toch niet.'Nee die heeft het gedaan! Oh nee.. toch niet.' Een beetje zoals ik Pretty Little Liars ook vond gaan 'Hij/zij is -A, oh toch niet..'

Aan het begin van ieder hoofdstuk stond ook of het in het heden of in het verleden afspeelde. Dit las wel heel makkelijk en vlot, ook al had je waarschijnlijk het verschil tussen heden en verleden wel makkelijk herkent.

Het boek heeft een wisselend perspectief, dat is dus hoe je meer te weten komt van de kinderen in de klas. We lezen ook heel vaak vanuit Valentijn zijn perspectief, hij is een echte speurneus, hij doet alles wat hij kan vanuit de bus, om erachter te komen wie de dader is. Zijn moeder werkt bij de politie, dus het zal wel een beetje in zijn bloed zitten, en hij vind het ook erg cool dat hij nu ook eens kan doen wat zijn moeder ook doet. Via de telefoon houdt Valentijn de hele tijd contact met zijn moeder over mogelijke verdachten enzovoort. 

Ik vond het af en toe wel een beetje irritant om te lezen vanuit Valentijn zijn perspectief, hij ging af en toe zo diep op zijn onderzoek naar de dader in. Maar ach, dat was maar af en toe, en dat hoort nou eenmaal bij zijn karakter, dus ik kan er wel mee leven.

Ondanks dat je helemaal in het verhaal wordt gezogen, en je zelf ook probeert uit te zoeken wie de dader is, leest dit boek heel erg vlot. Dit komt mede door de flashbacks. want ze laten je zitten met een cliffhanger. Meestal is er een spannend stukje, of is er duidelijke aanwijzing voor de dader, en dan komt de flashback. En ik wilde de flashback wel lezen, maar ik wilde ook weten hoe het in heden verder ging, dus het zinnetje 'Nog 1 hoofdstuk en dan ga ik slapen' was niet helemaal van toepassing.

Conclusie

Wat heeft Mirjam Mous weer een geweldig boek geschreven, ik had Boy 7 ook al gelezen van haar, en die vond ik ook al zo geweldig. En net zoals in Boy 7 werd je weer helemaal opgezogen in het verhaal. Begin je mee te leven met de personages, en ben je ontzettend benieuwd naar het einde! Naar mijn mening is Mirjam Mous een heel goede schrijver. Ik vind haar schrijfstijl heel prettig, en haar verhaallijnen en personages zijn zo goed. Ik vind dit boek zeker een aanrader.

"Een spannende thriller, die je op het puntje van je stoel laat zitten, omdat je wilt weten hoe dit boek gaat eindigen."